คิดว่าเป็นอย่างนั้นเหมือนกันครับ ดาวแมนน์คิดว่าคงไม่มีการผกผันของเวลา หรือถ้ามีก็คงจะมีน้อย

ตอนที่คูเปอร์ไปดาวแมนน์จะเห็นได้ว่าเขาไม่แข่งกับเวลาเหมือนกันตอนไปที่ดาวมิลเลอร์

และตอนที่คูเปอร์และแบรนด์เข้าไปตรหตุการณ์เพื่ออาศัยแรงเหวี่ยง ตอนนั้นก็พูดขึ้นมาว่า “ช่วงเวลาเล็ก ๆ นี้เทียบเท่าได้กับ 50 กว่าปี” แล้วแบรนด์ก็พูดว่า “งั้นคุนก็อายุ 120 ปีกแล้ว”

รวมถึงก่อนที่จะตัดสินใจใช้แรงเหวียงจากการ์แกนทัวแบรนด์ก็เตือนคูเปอร์ถึงผลกระทบจากเวลาผกผัน แต่คูเปอร์ก็ตอบกลับไปว่า “เวลานี้ใครจะไปสนกัน” (ก็อาจเพราะสภาพยานที่ไม่อาจพาคูเปอร์ไปยังโลกได้อีกแล้ว และถ้าไม่ใช่แรงเหวี่ยงนี้ก็ไม่อาจไปให้ถึงดาวเอ็ดก์มันส์เช่นกัน)

อีกเรื่องคือสถานีอวกาศคูเปอร์นั้นอยู่ใน Time Line ที่คูเปอร์อายุร้อยกว่าปีแล้ว และอยู่ในช่วงเดียวกันกับที่แบรนด์เพิ่งตั้งรกรากบนดาวเอ็ดก์มันส์ ดังนั้นหมายความได้ 2 ทางคือ

1. คูเปอร์ตกเข้าไปใน Singularity และถูกเวลาผกผันไปจนไม่อาจคำนวนได้ สุดท้ายเมื่อเสร็จภารกิจแล้วจึงถูกส่งไปยังช่วงเวลาเดียวกันกับที่คูเปอร์จากกับแบรนด์ แต่ไปอยู่ระแวกการโครจรของดาวเสาร์แทน

2. คูเปอร์ตกเข้าไปใน Singularity ที่แทบจะไม่ได้ถูกเวลาผกผัน(อาจผ่านไปแค่ไม่กี่ปีหรือสิบกว่าปีหลังจากแยกกับแบรนด์)

แต่ในเรื่องก็เหมือนเน้นที่จะสื่อว่านี่ไม่ใช่การแก้ไขอดีต แต่เป็นการนำพาอดีตไปสู่อนาคต มันคือสิ่งที่เกิดขึ้นมาก่อนแล้ว เป็น Time Loop ที่ไม่มีจุดเริ่มและจุดสิ้นสุด
เหมือนกับตอนที่คูเปอร์คิดได้ว่า “เขาไม่ได้ส่งเรามา” แต่ “เราต่างหากที่ส่งเรามา” แล้วจากนั้นก็ส่งสัญญานผ่านฝุ่นโดยให้พิกัดกับตัวเองให้ออกไปพบ NASA
รวมไปถึงที่คูเปอร์บอกว่าผู้ที่อยู่บนบัลลังก์ “ไม่ใช่เขา” แต่คือ “เรา” ต่างหาก ซึ่งแม้ TARS จะท้วงว่าความรู้ของมนุษย์นั้นไม่สามารถเข้าถึงมิติที่ 5 ได้ แต่คูเปอร์ก็บอกว่า “ตอนนี้ยัง แต่ซักวันจะได้”