หนังเรื่องหนึ่งที่ผมนึกถึงตอนดูเรื่องนี้ก็คือ The Artist คล้ายกันในแง่การพยายามเลียนแบบฟอร์มของหนังยุคเก่า แต่เป็นคนละยุคกัน เพียงแต่ The Artist เอาฟอร์มของหนังเงียบมาเล่าเรื่องวงการบันเทิง แต่ “สารวัตรหมาบ้า” เอาฟอร์มหนังบู๊ดราม่ายุค 80 และทำให้สิ่งที่ดูเหมือนเชยไปแล้วกลับมาเก๋อีกครั้งด้วยการเล่าเรื่องหนังแนวสืบสวนฆาตกรรมได้ซับซ้อนใกล้เคียงแบบที่ทำให้คุณนึกถึงซีรี่ส์ CSI และมีการสร้างฉากบางฉากที่ชวนให้นึกถึง Se7en และ LA Confidetial และหนังไทยอย่างของฉลอง ภักดีวิจิตร หรือคมน์ อรรฆเดช หรือหนังบู๊ตำรวจของสรพงษ์ ชาตรี
การเล่นกับฟอร์มอย่างหนักก็มีทั้งข้อดีและข้อเสีย ข้อดีก็คือคนที่ชอบก็จะสนุกในการติดตามดู reference หรือการใช้ลูกเล่นต่างๆ ตั้งแต่วิธีการถ่ายทำ การเคลื่อนกล้อง, การใส่ดนตรีประกอบ, การตัดต่อแบบที่เห็นได้ในหนังยุคโน้น เป็นความบ้าสมชื่อกับชื่อหนังเลย แต่คนที่ไม่คุ้นหรือไม่ชอบฟอร์มแบบนี้ จะไม่อินกับหนัง เพราะแม้กระทั่งบทพูดและวิธีการแสดงในบางขณะก็พยายามทำให้เหมือนที่หนังเก่าๆ ใช้กัน ซึ่งไม่เห็นหนังยุคปัจจุบันใช้นานแล้ว (ยกเว้นแต่ในละครของคุณฉลอง)
ส่วนที่ไม่ชอบของหนัง น่าจะเป็นช่วงพลิกผันและไคลแม็กซ์ของเรื่องที่ยังเล่าได้ยืดยาดไปนิด จนทำให้หนังขาดพลัง ยังลุ้นไม่พอ และการแสดงของนักแสดงบางคนในช่วงท้ายก็เบาไป ทำให้มันไม่พีคเท่าที่อยากให้เป็น
ไม่คิดว่า “สารวัตรหมาบ้า” จะถูกใจทุกคน เพราะสไตล์ของมัน แต่คิดว่าเป็นหนังที่นักดูหนังควรไปศึกษาลูกเล่นครับ
7/10