ลัดดาแลนด์สำหรับผมแล้วเป็นหนังกลางๆ ครับ เป็นหนังผีดูเอาสยอง เข้าไปดูฉากผีหลอก รู้สึกกลัวไปตลอด แต่พอจบก็จบกัน ไม่มีอะไรติดกลับมาด้วย หรือตามมาหลอนต่อที่บ้าน (เหมือนเวลาเราไปดูหนังบู๊เอามันส์ ตอนดูก็มันส์ดี แต่จบก็จบกันไป)อาจเพราะผู้กำกับโสภณ ศักดาพิศิษฏ์ จัดหนักตลอดเวลาจนไม่รู้สึกว่ามีฉากหลอกไหนที่พีคไปกว่ากัน ยิ่งช่วงครึ่งหลังนี่หลอกจนผมเหนื่อยเลย ทำให้ไม่มีฉากจำนักเพราะมันเท่ากันไปตลอด หลอกกันหนักหน่วง ทั้งใส่เสียงดนตรีดังบ้าง ชวนผวาบ้าง สร้างบรรยากาศให้ตกใจ และเหมือนคิดว่ามีวิธีไหนที่จะทำให้คนดูกลัวหรือตกใจได้ก็จัดใส่เข้าไปหมดเลย โดยไม่ค่อยคำนึงถึงจังหวะของเนื้อเรื่อง หรือเส้นกราฟการเล่าเรื่องโดยองค์รวมของหนังเท่าไหร่ ใครที่อยากไปให้ผีหลอกในโรงหนัง คงจะสะใจแหละครับ เพราะผีออกมาหลอกได้น่ากลัวแทบทั้งเรื่อง แต่มันเหมือนแค่ทำให้รู้สึกกลัวเสียเป็นส่วนใหญ่เท่านั้นจริงๆ
ซึ่งกรณีนี้ ขอยกตัวอย่างเปรียบเทียบกับหนังผีบางเรื่องที่จะมีการเน้นน้ำหนักให้ฉากหนึ่งฉากใดเป็นพิเศษ ทำให้เกิดภาพจำหรือติดตาออกมาเมื่อดูหนังจบ เช่น The Sixth Sense ที่ให้น้ำหนักเรื่องไอเย็นเวลาที่ผีจะออกมาเป็นพิเศษ ทำให้คนดูเริ่มรู้สึกกลัวเมื่อตัวละครพูดออกมาแล้วมีไอเย็น และทำให้พอเราเจออากาศเย็นแล้วมีไอออกจากปากก็จะทำให้นึกถึงหนังเรื่องนี้ หรืออย่าง”ชัตเตอร์“ที่เน้นฉากปวดคอเป็นพิเศษ ทำให้เรากลัวจะเป็นเหมือนตัวละครเมื่อเราเกิดรู้สึกปวดเมื่อยคอ
แต่”ลัดดาแลนด์”มีทั้งเสียงกระดิ่ง ตาวิเศษ ตู้เย็น เสียงจักรเย็บผ้า ภาพจากกล้องในน้ำหนักที่เท่าๆ กัน เราจึงได้แต่รู้สึกกลัว แต่ไม่เกิดภาพจำออกมา
ผมเข้าใจเอาเองว่าสิ่งที่หนังต้องการจะเล่าเรื่องก็คือ เป็นเรื่องราวของหัวหน้าครอบครัวที่พยายามจะหาเลี้ยงลูกเมีย พยายามสร้างความสุขให้ทุกอย่าง และรวมถึงการมีบ้านในฝันให้ แต่ทุกอย่างก็มีอุปสรรคตลอดเหมือนครอบครัวทั่วไปที่ต้องเจอพิษเศรษฐกิจ และยังต้องเจอกับความกดดันจากการต้องพิสูจน์ตัวเองว่าเขาสามารถเป็นผู้นำครอบครัว และเลี้ยงดูลูกเมียได้ ส่วนผีนั้นเป็นแค่ส่วนประกอบหนึ่งของปัญหา หรือจะว่าไปผีอาจเป็นอุปมาอุปมัยถึงปัญหาของการเป็นหัวหน้าครอบครัวที่มารุมเร้าตัวพระเอก ผมสังเหตเห็นว่าตัวละครหลักๆ จะโดนผีหลอกก็ต่อเมื่อเข้ากำลังประสบปัญหาหรือมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งกันครับ
และเมื่อพูดถึง “ผี” แล้ว ผมยังไม่แน่ใจว่าผมจะชอบหรือไม่ชอบดีที่หนังทำเหมือนผีเป็นคล้ายปัญหาปกติที่เราอาจเจอได้ตามปกติวิสัย เหมือนปัญหาขโมยขึ้นบ้าน เหมือนหมู่บ้านจัดสรรค์ที่ขโมยชุม หรือโจรชุม ชาวบ้านก็เลยไม่อยู่กัน เพียงแต่ในที่นี้คือผีชุม เวลาที่ตัวละครพูดถึงผีที่ออกมาหลอกก็พูดกันเหมือนผีเป็นโจรหรือขโมยที่มาปล้นหรือมายกเค้า หรือมีน้ำหนักเหมือนคำพูดที่แม่ยายของพระเอกพูดว่า “แกปล่อยให้หลานของฉันต้องนั่งรถสองแถวได้ยังไง” มันเหมือนกับว่าการโดนผีหลอกเป็นเรื่องปกติมาก การที่คุณไปอยู่หมู่บ้านจัดสรรที่มีคนตายโหง คุณต้องโดนผีหลอกเป็นเรื่องปกติซึ่งถ้าคุณทนไม่ได้ก็ต้องย้ายหนี ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้วทุกหมู่บ้านก็มีคนตายและก็ไม่ได้มีผีหลอกจนหนีกันทุกหมู่บ้าน แต่ผีก็อาจเป็นอุปมาอุปมัยถึงปัญหาชีวิตครอบครัวตามปกติแบบที่ผมบอกตอนต้นก็ได้ การโดนผีหลอกจนดูเป็นเรื่องปกติในหนังเรื่องนี้
คุณก้อง สหรัถฯ ทำหน้าที่ตัวละครนี้ได้ค่อนข้างดี และดูมีเลือดมีเนื้อมากๆ มีการแสดงที่เป็นธรรมชาติมากจนรู้สึกว่าเป็นตัวละครนี้จริงๆ ไม่ใช่คุณก้องที่เราเคยเห็นจากบนเวทีคอนเสิร์ต บทของคุณก้องเองก็อาจจะดีมากในระดับหนึ่งที่ทำให้คนดูหนังซึ่งเป็นหัวหน้าครอบครัวอินได้ เพราะฉากท้ายเรื่องนั่นทำให้เพื่อนของผมที่มีครอบครัวถึงกับสะเทือนใจมากๆ แต่ถ้าวัดจากความรู้สึกของตัวผมเองแล้ว ผมไม่อิน ผมรู้สึกถึงแต่ความน่ากลัวที่ถูกจัดมาให้หนักหน่วงตลอดเวลาจนแทบกลบความเป็นดราม่าของหนัง อาจเป็นที่การเล่าเรื่องของหนังเองที่ทำให้ผมอินไม่ได้ หรืออาจเป็นที่ตัวผมเองซึ่งไม่มีประสบการณ์ร่วมกับตัวละครก็ได้
และอีกอย่างที่หนังน่าจะดีกว่านี้ได้ก็คือการสร้างความผิดคาดให้บ้าง หนังมีการ foreshadow อยู่เรื่อยๆ ว่าจะมีเหตุการณ์อะไรตามมา หรือมันจะต้องลงเอยในแนวไหน มันทำให้คนที่ดูหนังแนวนี้มามากระดับหนึ่งเดาทางของหนังได้ถูก และผมเดาได้ใกล้เคียงตลอดเลย แต่แม้จะเดาเรื่องออกก็ไม่ทำให้รู้สึกเบื่อนะครับ ผู้กำกับหรือตัวบทหนังเองทำให้เราลุ้นตาม หรือเอาใจช่วยตัวละครได้ เพราะสร้างความผูกพันให้ผมมีต่อตัวละครแล้วจนเกิดความเห็นใจและอยากเอาใจช่วย อยากให้สิ่งที่เดาได้นั้นผิดคาด แต่สุดท้ายมันก็ไม่ผิดคาด อารมณ์ช่วงท้ายเลยแบนๆ เป็นเส้นตรงระนาบเดียวครับ
คิดว่าคงจะเขียนรีวิวยาวๆ ทีหลังครับ (หวังว่าจะมีเวลา) ตอนนี้เอาความเห็นหลังจากชมไปก่อน และผมคงให้คะแนนหนังที่ 7/10 ครับ เพื่อนๆ ที่ชมมาแล้วคิดยังไง รู้สึกยังไง และให้คะแนนเท่าไหร่ครับถ้าเต็ม 10 จัดมาเลย