หนังบางเรื่องอาจไม่ได้ถูกใจคนส่วนใหญ่ อาจให้ความบันเทิงเฉพาะแก่คนบางกลุ่มที่ชอบรสชาติบางอย่างในหนัง แต่บางครั้งก็อาจสร้างความซาบซึ้งกินใจเป็นพิเศษแก่ผู้ที่เคยมีประสบการณ์ชีวิตหรือเคยมีชะตากรรมคล้ายกับตัวละครในหนังครับ ซึ่งในกรณีนี้ ผมหมายถึงหนัง World Invasion: Battle Los Angeles ที่กำลังเข้าฉายในบ้านเรา ซึ่งโดนใจนายทหารท่านหนึ่งเข้าจึงร่วมเขียนบทวิจารณ์ในมุมมองของเขาออกมา

ในบทวิจารณ์นี้ ผมมองว่าทั้งน่าสนใจ และน่าซาบซึ้งใจไปพร้อมๆ กัน ความน่าสนใจของบทวิจารณ์อยู่ที่บ้านเราไม่ค่อยมีงานวิจารณ์ที่มาจากผู้อยู่ในแวดวงเดียวกับตัวละครในหนังมาให้อ่านเท่าไหร่ ที่ให้ความเห็นว่าหนังเรื่องนั้นๆ มีความสมจริงอย่างไรและเข้าถึงคนในอาชีพนั้นๆ แค่ไหน และในส่วนที่น่าซาบซึ้งใจก็คือช่วงท้ายของบทวิจารณ์ที่พูดถึงความสามัคคีด้วยภาษาที่ธรรมดา ไม่ได้มีวรรณศิลป์อะไรมากมาย แต่กินใจผมอย่างมาก

ผู้เขียนออกตัวในบทวิจารณ์ที่เขียนลงในกระทู้ห้องเฉลิมไทยของพันทิป ว่าเป็นทหาร เคยผ่านการรับใช้ชาติที่ 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ และ “โดนระเบิดมาแล้วอยู่ ICU หลายวันเกือบพิการ แต่รอดมาได้เกือบจะหายดีแล้วครับ” ซึ่งแรงจูงใจที่เข้าไปดูหนัง World Invasion: Battle Los Angeles ก็เพราะว่ามีเพื่อนคนหนึ่งในเขียนข้อความใน Twitter ว่า “คุณจะรักทหารมากขึ้น ถ้าได้ดูหนังเรื่องนี้” ผู้เขียนจึงอยากรู้ว่าจริงไหม เพราะเดิมทีคิดว่าคงเหมือนหนังต่อสู้กับมนุษย์ต่างดาวทั่วไป ซึ่งเขาไม่ชอบหนังแนวนี้

แต่ “ผิดคาดครับ หนังเรื่องนี้มีแผนการดำเนินกลยุทธ์ ที่คล้ายกับการทำการรบตามแบบ ผสมกับการรบในเมือง แต่ถ้าคุณไม่มีความรู้เรื่องทางทหาร ก็สามารถดูได้รู้เรื่องไม่ยากเลยทีเดียว ชื่นชมคนเขียนบทครับ

อาวุธที่ใช้ในเรื่องนี้ ก็เป็นอาวุธที่ใช้จริงในปัจจุบัน (บางชนิดก็ยังไม่มีใช้ใน ทบ. ไทย)

ถ้าใครชอบดูหนังสงคราม หลายฉากในเรื่องนี้ คุณก็อาจจะนึกถึงหนังเก่าๆ ที่เป็นอมตะ เช่น We Were Soldiers, Saving Private Ryan และ Black Hawk Down ที่แปลงมาเป็นฉากในเมืองปัจจุบัน

การดำเนินเรื่อง แรกๆ ผมเผลอหลับครับ แต่หลังจากที่ทหารหมวดนั้นเริ่มออกปฏิบัติการ ก็มีแต่ความลุ้นระทึก จนความง่วงหายไปหมดสิ้น”

บทวิจารณ์ยังได้พูดถึงตัวละครนายทหารสองนาย นั่นก็คือผู้หมวดวิลเลียม มาร์ติเนซ ซึ่งมีตำแหน่งเป็นผู้บังคับหมวด และ จ่าไมเคิล แนนซ์ รองผู้บังคับหมวด โดยใส่มุมมองต่อบุคลิกลักษณะของทั้งคู่ ทั้งด้านความเป็นผู้นำ และเปรียบเทียบกับสิ่งที่โรงเรียนนายร้อยได้สอนผู้เขียนมา (จะขอไม่ลงรายละเอียดลึก เพราะบทความค่อนข้างเปิดเผยเนื้อเรื่องส่วนที่เป็นชะตากรรมของทั้งคู่)

ช่วงท้ายของบทความพูดถึงฉากดราม่าในหนังที่ทำให้ตัวผู้เขียนถึงกับน้ำตาซึม และผมอ่านแล้วก็น้ำตาซึมเช่นกันครับ “ฉาก Drama ในเรื่องนี้มีหลายฉากที่ทำให้ผมน้ำตาซึมได้ เช่น ครอบครัวของผู้รอดชีวิต ฉากหนึ่งที่ Michele สัตวแพทย์สาว ช่วยเหลือทหาร จนหาวิธีฆ่ามนุษย์ต่างดาวได้ นั่นคือถ้าพลเรือนและทหาร สามารถร่วมมือกันได้ก็เอาชนะปัญหาทุกอย่างได้

และอีกฉากหนึ่งที่ Joe Rincon พลเรือนต้องหยิบปืนขึ้นมาสู้ เพราะทหารบาดเจ็บ จนสามารถช่วยเหลือครอบครัวของตนเองได้ ผมมองไปถึงพลเรือนทุกคนก็ล้วนแล้วแต่รักพวกพ้องของตน ต่อสู้ และไม่คิดหนีเอาแต่ชีวิตตัวเอง

อยากให้ทุกคนได้ดูจริงๆครับ เรื่องนี้เป็น American Heroes แต่เชื่อเถอะครับ ว่าทหารไทย ก็ถูกสอนมาให้รักประชาชนเหมือนกัน”

ถ้าคุณได้ชมหนังแล้ว หรือไม่ห่วงเรื่องที่จะต้องรู้เนื้อเรื่องสำคัญก่อนเข้าชม ไปอ่านเต็มๆ ได้ที่กระทู้ในเฉลิมไทยครับ